Przysłowie mówi: Każdy sobie rzepkę skrobie. Ja reaguję: Najlepiej byśmy się zachowali Gdybyśmy, na jednej poprzestawali. Lecz rzadko kto – zacząwszy skrobanie Na jednej rzepce poprzestanie. Zazwyczaj, tak długo skrobiemy Póki nie pomrzemy. – A może to ….. Czynność zwaną – „rzepki skrobanie” Należy utożsamić z życia podtrzymywaniem? Zauważyć by się, w tym miejscu należało – O życiu wiemy zbyt mało. Bo gdy zawadzimy o życia podtrzymanie W ślad za tym jawi się pytanie. No bo… No bo… – słyszeć się daje Bo życie to niczym dalekie kraje Których, na oczy nie ujrzymy Lecz barwne opowieści, ciągle o nich słyszymy. Rzepki skrobanie i barwnych opowieści słuchanie. – Nie sposób uznać, za życia podtrzymywanie. Ale….? – Jak to wyżej pisałem Też swoją rzepkę, od czasu do czasu poskrobałem Co prawda, tę kolanową. – Czy ona jest jednak tą przysłowiową? Któż to wie? – rzec by należało. Przysłowie o tym nie wspomniało. Skrobać można – kolanową A także, tę – ogrodową. Choć obie, ze sobą nie mają nic wspólnego – Osobnego miana nie mają nadanego. Czy to ważne, która rzepka jest przysłowiowa? Ważne, by zrozumiała była jego wymowa. O odpowiedź dopomina się pytanie: Czy rzepki skrobanie to dobre zachowanie? – Niby trza, o siebie dbać. Grabiami, do siebie ciągać. Ale co powie – choćby – drzewo Gdy nie zadbamy o niego? A jest jeszcze – naokoło – wiele rzeczy I jedna przez drugą skrzeczy: Ja teeeż, ja teeeeż bym chciała Dostać więcej jadła – bym wzrastała. Jednak ci, od rzepek skrobania Głusi są na – wszelkich rzeczy – wołania. Toteż z szumu zaniedbanych drzew Niesie się ubolewania zew – Pustynią! Pustynią stanie się świat Za niedługo! – Może już za parę lat Jeśli swą rzepkę, do upadłego będziecie skrobali A o dobre samopoczucie, reszty nie zabiegali.